Dies singularis ille dies

Somno soluta est illo die Ada non vocibus neque sonitibus excitata, sed innaturali silentio. E lecto cum surrexisset, algore contremiscens, vestem ex lana induta, ignem in foco excitavit. Lumina terens fenestram aperuit et viam nive candida opertam contemplata est.

Subtilis, secreta volutptas eam excepit; canem inspexit lente gradientem, qui in nive olfaciens cibum adpetebat; paulo post pecuarium aspexit qui, curru vectus, rus petebat ut animalibus operam daret in stabulis extra pagum positis. Nullum sonitum equus et currus rotae faciebant, quasi in mollibus nubibus iter facerent.

Passer alis plaudens ad fenestram appropinquavit summissa voce canens; panis mollis partem petere videbatur. Ada, animo commota, prope fenestram paululum panis posuit, quem passer arripuit et laete e fenestra evolavit.

Prope focum consedit, imaginem viri in manibus tenens, qui miles ad bellum profectus erat multos annos abhinc; nihil postea de eo compertum est. Cotidie ad vesperum incerta lux flammis effecta Adae vultum prope focum sedentis et viri imaginem collustrabat. Quam osculans in dies decoloratam lacrimas effundebat. Horis praetereuntibus, e via voces sonitusque extollebantur et a tristi memoria Adae animum amovebant. Dies Natalis imminebat; animo hunc diem festum fingens, parva laetitia afficiebatur. Dum cenam coquit, rumore excitata est cuiusdam ianuam pulsantis. Tarde ianuam aperuit: tabellarius litteras ei commisit. Diu sola vivebat nihil commune cum aliis habens. Quis umquam ei scripserat ? Cum tabellarius abiisset, vehementer commota, litteras aperuit et … haec verba legit « amata uxor, opto te diem Natalem cum gaudio agere posse. Ego valeo, hoc tempore saltem, etsi in bello, ut Ungaretti ille poeta scripsit de militibus, quibus continenter mors imminet ‘’sicuti foliae in arboribus autumni tempore sumus’’. Osculor et amplector te. Franciscus semper tuus.”Animadvertit epistulam datam esse eodem anno quo in bellum Franciscus profectus erat ; triginta fere annis praeteritis, ea ad Adam uxorem pervenit, quae vehementer lacrimas effundens inenarrabili dolore affecta est.

Scripsit Dominicus Caveosanus