Nosocomium docet

Quis umquam, gravi aut levi morbo affectus, nosocomium non adiit medicorum curatione indigens?

Sine dubio locus iste amoenus appellari non potest. Huc conveniunt, alioquin, vitae et aetate variae et ordine et humanitate, id quod efficit ut nosocomium parvae societati simile sit, in qua corporis et animi dolores omnes aegrotos aequos concordesque reddere videntur. Hoc in loco quisque aliorum morbos et aegritudines “metitur” atque sui ipsius morbo et aegritudini comparare potest, quod difficilius ex consuetudine evenit, propterea quod suis rebus tantum consulere solet; persaepe, enim, ad sanitatem reversus, parvi praetii incommodum magnam maestitiam affert, etsi nosocomium longe aliud “docere” visum est.

Liceat ei, qui haec scribit, narrare id quod multis annis ante in nosocomio neapolitano suis ipsis oculis aspexit. Constat hac in urbe permultos in paupertate vivere. Hora cenandi adveniente, nonnulli propinqui cum pueris nosocomium aderant, aegrotos appropinquabant atque circumstabant; victus cotidiani administer non solum aegrotis sed etiam eorumque propinquis (pueris saltem) cenam praebebant.

Scripsit Dominicus Caveosanus