Cum primis novissimarum conflictationum diebus in terra illa habitarum quae
a Philisthinis Palaestinae et ab Iacob patriarcha Israelis nomen accepit de
eisdem dimicationibus certior fieri vellem, in nuntios cinematographice
confectos incidi de rebus quae in Israele recentissime acciderant. Cum
Israel dico, de terra dico intra fines certos ab omnibus ferme civitatibus
hoc nomine agnita, sed territoria quoque exstant quae pro illegitime ab
Israele occupatis a plerisque habeantur; non vacat tamen hac in pagella
omnia gesta narrare quae recentium conflictionum sint causa, de quibus sane
innumerae iam paginae scriptae sunt et adhuc scribuntur. Spectabam igitur
imagines photographicas animatas in morem actorum diurnorum prolatas
virumque vidi in quadro iuvenem voce gestibusque commotum et Hebraice
loquentem. Dicebat –sicut imprimis ex interpretatione scripta accepi– se
autoraedam regentem in ipso ingressu Lyddae, oppidi Israelensis ethnice
mixti, a centum fere Arabibus Palaestinensibus petitum esse, a quibus cum
rogaretur utrum Hebraeus esset an Arabs, se Arabem esse respondit; cum
tamen vox emissa Arabem significaret neque vero satis Arabice sonaret,
hostilis multitudo lapides coepit in eum iacere. Vehiculi motro et spatio a
tergo faventibus pepulit tandem retrorsum quam celerrime iuvenis noster
–Hebraeus, ut videtur– raedam atque evasit.
Animum meum valde movit haec narratio ubi primum eam audivi, certe ob
mortis timorem magnique periculi superati sensum quem iuvenis verbis
vultuque exprimebat. Ceterum multae exstant huiusmodi relationes
imaginesque scelerum a civibus Israelensibus, et Hebraeis et Arabibus,
admissorum. Hoc tamen maxime me commovit, quod his conflictionibus mense
proxime praeterito habitis magis quam superioribus est factum ut communes
concives, non milites aut tromocratae, inter se etiam letaliter
confligerent velut in greges beluarum conglobati –ex quorum uno vir cuius
supra mentionem feci forte fortuna evasit– necnon bona ad inimicos, seu
potius ad hostes, pertinentia ita diriperent aut incenderent, ut in eadem
vicinia homines qui paucis antea diebus iuxta vivere conabantur dictum
”homo homini lupus” vivide repraesentarent, hac sola causa alios vi
aggredientes, quod alterius essent nationis.
Pugnae tales inter gentes vicinas consertae in mentem revocant bellum
civium contra cives non in plagis Asiaticis, sed in Bosnia in Croatia in
Kosovia ultimo saeculi proximi decennio gestum; tunc enim Serbi Mahometanis
Bosniensibus insidiabantur, hi illis, Croatae Serbis, Serbi Croatis… neque
iam erat quomodo vicini vicinis fiderent; quod intellexi factum esse in
urbis Seraii suburbio Dobrinja nomine, quod eo consilio construi coeptum
erat, ut permulti homines in Olympiis Hiemalibus operantes certantesque
anno MCMLXXXIV ibi hospitarentur. Harum rerum ad Palaestinas analogiam hic
propono, quippe qui quinque sexve hebdomades valde prope suburbium
Dobrinja, decem annis post coloratas pompas Olympicas toti orbi exhibitas
tanto cruore madidatum, habitaverim et satis multa de bellis Iugoslavicis
audiverim. Ex hac comparatione, absque dubio imperfecta, satis non esse
patet mutuam gentium propinquarum exstare intellectionem; Croatae enim,
Serbi Mahometanique Bosnienses eodem fere sermone loquuntur neque mores
alienos in sua terra vigentes ignorant. Hebraei et Palaestinenses quoque
inter se colloqui valent, etiamsi sermones habent patrios dissimiles ex
eadem vero radice originem trahentes; opiniones praeiudicatae tamen atque
cordium erga alienas spes, dolores timoresque clausura necnon pravus sui
amor efficiunt ut aliorum animi non recte intellegantur. Nonne pacis
progressus facile fieri possint si Hebraei se parumper Arabes Palaestinos
esse imaginari velint qui domibus, rebus commeandique libertate priventur,
quorum aedificia displodantur ac corruant? Idem de Arabibus Palaestinis
mutatis mutandis suggeri potest. Audiamus Ciceronem dicentem: “Fac, quaeso,
qui ego sum esse te”.
Quamquam lamentabile est Israelem, qui iuxta nomen suum civitas esse vult
Israelitis propria, multis modis horum in Arabes dominatui favere (etiam
appropinquando ad id quod purgatio ethnica appellatur per expulsionem
Arabum Palaestinensium et in eorum locum Hebraeorum substitutionem, necnon
per sociale segregationis systema systemati simile quod in Africa Australi
“apartheid” vocabatur), pariter lamentabile est quod homo Hebraeus propter
originem suam solam non tantum sit Arabibus in odio, sed etiam horum vim
patiatur; sicut vice versa de homine Arabe dici licet. Eodem pacto non
oportuit sodales meos Serbicos Seraienses, eos quidem amicos qui prope a
Dobrinja liberaliter hospitium mihi praebuerunt, propter militum Serborum
atrocitates a Serborum osoribus inter bellum Bosniense aut post hoc
vexationes pati.
Scintilla quae flammam conflictationum novissime in terra Chanaan
suscitavit ad varios attinet conatus numerum Hebraeorum Hierosolymis
augendi ceterorumque hominum minuendi, praesertim in regionibus urbis
orientalibus, quae ad Israel iuxta ius gentium non pertinent (verbi gratia
in Sheikh Jarrah, regione Hierosolymitana de qua iurisperiti et diurnarii
multum hodie loquuntur). Sunt inter Palaestinenses Mahometanos qui clament
se pro Hierosolymis omnia sua sacrificare paratos esse; non pauci autem
Hebraeorum Hierosolyma autumant in perpetuum Israelitica esse et quidem
indivisibilia. Valde inflammabilis Terra tribus religionibus Sancta –ut
easdem plagas alio quoque modo vocemus– etiamnunc post indutias factas esse
videtur.
Scripsit Marcus Flavius Asiaticus
