SAL.PL.DIC.
S.V.B.E.E.V.

Thema Quintae Epistulae Leoninae est Ars: Quaeramus, quidnam sit ars, et
quid liceat arti, i.e. artificibus?

Nuper auctio facta est operum Damiani Hirst, inter quae est vitulus cornibus aureis ornatus (VITULUS AUREUS)formaldehydo bene conservatus magno receptaculo vitreo inclusus. Nemo certo scit, quid hoc sibi velit; nonnulli opinantur artificem velle emptores irridere. Quacumque ratione, in auctione ingens pecunia soluta est pro talibus figmentis vanissimis: vitulus ille aureus emptus est pretio quindecim milionum euronum!

Nuperrime Petrus Lenk sculptor Germanus satirico more homines illustrans
politicos Germaniae optime notos sculptura obscaena finxit veneri
gregali deditos (VENUS POLITICORUM GREGALIS).

Gunter de Hagens, qui se non solum anatomistam, sed artificem quoque
putat ingeniosissimum,  sibi non temperat, quin cadaver cuiusdam viri
suicidae exhibeat plastinatum (SUICIDA PLASTINATUS).

Haud raro ab artificibus irrideri solet imaginibus depravatis religio
Christiana; en habeas exempla RANAE BLASPHEMICAE et DOMINULAE KITTY XVI.

Nec desunt rixae inter confessiones christianas, quae aguntur
artificiose: quidam enim parochus evangelico-Lutheranus cantat canticum,
quo graviter vituperat ipsum Pontificem Maximum. Eodem cantico factum est, ut catholici Clementem inveherentur furiose nec abstinerent a minis atrocibus (CANTICUM ANTIPAPALE).

Quatenus artificibus liceat sensus hominum religionis et decentiae
bonorumque morum laedere? Suntne certi denique fines libertatis
artificum? In libera re publica quando oportet fieri censuram? Tales
quaestiones iterum iterumque disputantur, praesertim ex illo tempore,
quo duo Dani gryllographi fecerunt gryllos famosos illos Mahumetanos vix
suspicati, quantam turbam, quantam tempestatem efficerent. Similiter
facta est turba in Pacistania propter gryllos quosdam Sueticos, quibus
magnus propheta delineatus erat forma canina (MAHUMETUS CANINUS).

Turbis islamisticis interim factum est, ut nonnulli artium dispensatores
demonstrent oboedientiam praeproperam: Exempli gratia anno proximo
praeterito a theatri directrice prohibitum est, ne illud melodrama
Idomenei Mozartianum in theatro Berolinensi ageretur, quamvis nullus
muslimus hanc fabulam vituperavisset. Legite etiam symbolam cuiusdam
Indi olim ipsius muslimi, qui acerbissime commendet Danis gryllographis:
NOLITE VOS EXCUSARE!

Vos autem, humanissimi, ipsi iudicate de talibus rebus: Butyrum et mel
comedite, ut sciatis reprobare malum et eligere bonum.

Restat, ut vobis omni qua par est observantia commendem RECITATORIS partem undecimam necnon VOCABULORUM ZOOLOGICORUM partem primam laboriose
compositam. Utinam vobis placeant.

Valete pancratice mihique favere pergite!

Medullitus vos salutat

LEO LATINUS

Saltatio circa „vitulum aureum" Damiani Hirst incohata est die Lunae ipsâ horâ undevicesimâ in Domo Sothebyanâ, iuxta Viam Bonianam Londinensem. Visitatores ad auctionem, c.t. "Beautiful Inside My Head Forever", admissi sunt h.18. Scilicet nulli visitatores admissi sunt nisi invitati, nam non erant sedes nisi 800 (octingentae) – necnon nonnulla conclavia reservata, ut tales collectores magnarii, quales sunt Francois Pinault aut Bernard Arnault, remanerent invisibiles. Num iidem adfuerunt? Nescitur. Sed hoc non rêfert.

Nam prima auctio, ad quam artifex ipse omnia opera sua uno anno creata curavit apportanda, successit felicissime. Sothebyani suavissime affecti hunc eventum appellaverunt „historicum". Et artifex ipse? Qui ipse rem appellavit „distributionem ad normas democraticas redactam".

Damianus Hirst hoc serio dixit, et hunc gradum hoc ipso tempore facit, ut subeat periculum audax, quo demonstret, quam obnoxius sit mercatus artificiorum a paucorum hominum electorum stratagematis distribuendi. Hoc ei contigit.

Et quid de vituperationibus venditorum, qui putant se neglectos esse? Quae sunt hypocriticae. Nam domûs auctionum iam pridem se associaverunt venditoribus; e.g. taberna artificiorum, quae appellatur "Haunch of Venison", spectat ad domum auctionum „Christie's", taberna „Saatchi" se associavit domui auctionum „Phillips de Pury".

Die Lunae venit nuntius desideratissimus: omnes merces primi diei auctionis esse venditas idque pretio 70,5 (septuaginta – virgula – quinque) librarum. Canicula marina formaldehydata vendita est pretio 9,5 (novem – virgula – quinque), quod erat altero tanto maius quam erat aestimatum.

Nec defuerunt aliae res mirae ac incredibiles: Parvum artificium, cui infuerunt reliquiae sigarellorum, primo praebitum est pretio 10.000 (decem milium) librarum, denique subhastatum est pretio 90.000 (nonaginta milium) librarum. Papiliones, rubri et caerulei, marinibus angustis, altis, ellipsoideis circumdati, multo maioris venditi sunt quam pretio aestimato.

Omnia, quae praebita non sunt pretio nimis magno, habuerunt multos licitatores – ut pretia augerentur. Merx, quae dicitur „plana" parieti affigenda sine morâ maioris vendita est pretio aestimato.

Sic die Martis res est continuata. Summa pecuniarum accepta est 111 (centum undecim) milionum euronum. Numquam antea auctione operum singuli artificis acceptum est tantum pecuniae. Antea summa pecuniae maxima ex auctione unius artificis accepta erat a.1983 (anno millesimo nongentesimo octogesimo tertio): 88 (duodenonaginta) opera Pauli Picassonis subhastata erant pretio 14 (quattuordecim) euronum.

Emptrices iuvenes et attractivae

Pro Henrico (Heiner) Bastian Germano mercatore artificiorum eiusdem filius Aeneas Bastian in oeco licitus est, in locum Laurentii (Larry) Gagasion Hirstiani mercatoris Neoeboracensis, suppositus erat Stephanus Ratibor eiusdem cooperator Londinensis, iuxta eum sedebat Jay Joplin, primus venditor artificiorum Londinensis.

Ambo pretia licendo non exauxerunt, sed emerunt moderatius. At Joplinus ad quandam magnam picturam accipiendam vehementer licitabatur, ut tandem acciperet pretio nongentarum milium librarum. Qua pictura monstratur artifex, fere puer, iuxta caput senis; eadem usque nunc iam exstitit forma minoris photographematis.

Coloniensis quaedam collectrix artificiorum privata in oeco sedens: "Hanc rem" inquit „ut acciperet, ille vere pugnavit". Se vidisse multas bellas puellas - mirum esse, quod nulli viri illas comitarentur – quae licerentur pro nonnullis imaginibus. Illas videri licitas esse, ut ipsae possiderent imagines, quaenam mediatrix mulieri ignotae iuxta e se sedenti insusurraret „exopta mihi, ut accipiam", antequam manum tolleret et licitaretur pro imagine papilionum?

Frangitur mercatus pecuniarum, artificiorum triumphat

Prioribus duodecim mercibus venditis remissi sunt animi et subhastantium et cooperatorum telephonantium et hominum empturientium in oeco sedentium. Nam non licuit prorsus ignorare crisin mensarum argentariarum neque calamitatem bursae Neoeboracensis.

Isti calamitati iam in visitatione artificiorum oppositum est dogma „Redeamus ad bona realia" – quod videtur confirmari. Nam cum frangatur mercatus pecuniarum, artificiorum mercatus floret in dies abundantius; ita apparuit in hac auctione.

Calamitas bursae Neoeboracensis quantacumque sit, vespere ante auctionem Sothebyani invitaverant ad convivium, scilicet cum artifice agendum, et tam vehementer saltatum est, ut imago illa sigarellorum postridie esset restauranda.

Damianus autem, qui per totum diem inter artificiorum aspectationem in domo auctionis fuerat, perrexit celebrare. Cum amicis, quorum plerique sunt musici necnon cum sodalibus inveteratis, quos olim Berolini cognoverat stipendiarius illius DAAD.

Damianus operibus suis vult demonstrare, quam frigida sit societas humana, vult demonstrare humana victa esse ab inhumanis, „saevitiam vitae perditae et fallacis".

At fortasse expositione, c.t. "Beautiful Inside My Head Forever", quae ab aliis appellatur „auctio Sothebyana", Damianus tam vehementer delectatur et futuris tam bene confidit, ut opera eius mox habeant aspectum prorsus alium.

Quis scit.

Bodman-Ludwigshafen ex oppido. Petrus Lenk sculptor opus suum ectypon in quodam oppidulo prope Lacum Brigantinum sito constitutum defendit contra opprobrium pornographiae. Petrus Lenk a ddp agenturâ nuntiorum interrogatus dixit hanc sculpturam ad curiam Bodman-Ludwigshafenianam ante paucos dies revelatam de industriâ confectam esse ad rationem politicam vituperandam. Se voluisse accuratê monstrare potentium rei publicae omnium avarissimos. Quorum scandala plerumque, postquam per unum aut duos dies publicê nuntiata essent, in oblivionem cadere – at tale monumentum diutius remanêre ideoque molestiam afferre maiorem.

Opus ectypon Petri Lenk sculptoris inscribitur "Heredium Ludovici" (qui titulus refert ad Ducem Ludovicum). Eâdem imagine cum alii tum Germani politici praecipui et dispensatores supremi monstrantur partim devestiti et lascivientes, inter quos sunt Angela Merkel (Democrates Christiana), Gerhardus Schröder prior cancellarius foederalis (Democrates Socialis) necnon Guntherus Oettinger Badeniae-Virtembergae praeses ministerialis (Democrates Christianus) eiusque collegae quondam officii et Edmundus Stoiber prior praeceptor Unionis Socialis Christianae (CSU).

Etiam negotiationum Germanicarum dispensatores supremi, quales sunt Utz Claassen, praeceptor quondam ipsius EnBW et Dieter Zetsche, praeceptor Daimlerianus et Ferdinandus Piëch et Leo Kirch, negotiator mediorum necnon Iosephus Ackermann, Germanicae mensae argentariae praeceptor in ectypo opere Lenkiano agnosci possunt.

Petrus Lenk verbis extulit se hôc opere velle demonstrare, quo modo ferê obscaeno inter se conexas esse potestatem et pecuniam. Idem artifex dicit se tractare „feudalismum veterem et novum. Necnon se agere de democratiâ debilitatâ". Itaque se hos statûs societatis sensu translato descripsisse tamquam „politicorum venerem gregalem". Petrus: „Si agitur" inquit, de istorum privilegiis et de ratione, qua pecunia extrahatur e sacculo civium, omnes politici unus alterum adiuvant (originaliter Petrus dicit „dann halten sie sich alle die Stange", locutio Theodisca, quae verbatim valet ‚omnes tenent unus alteri contum’; quam locutionem Theodiscam Petrus sensu lascivo affert - alludit enim ad sensum verbi Theodisci ‚Stange’ ambiguum, quod etiam valet „pênem erectum"). Res politica multo magis pornographica est quam ars figurativa."

Porro idem sculptor dixit se non debere rationem reddere operis sui. Scilicet reverâ apparere politicos „raro tam felices, secundum sententiam commendabilem, quae esset ‚coalescere et copulari’. Sibi ipsi maioris momenti esse videri oeconomiae praeceptores illustrandos, „nam politici nihil sunt nisi neurospasta illorum dominorum".

Oppidum Bodman-Ludwigshafen in Germaniae meridie remotâ situm non solet visi a philotheoris Europaeis monumenta cultûs civilis spectaturis. At Germani curiosi e septimanâ eo congregantur ad spectandum novum opus ectypon sculptoris Petri Lenk, quo monstrantur nudi Germani duces politici. Idem opus gryllographicum a nonnullis politicis provincialibus nunc indignanter dicitur esse „vile" et „spurcatum".

Sculptura controversialis spectat ad triptychon medio in oppido Bodman-Ludwigshafen prope curiam situm. Primo aspectu totum opus ectypon simile est panoramati vivido, cui insunt Germani formâ gryllorum adumbrati. At unâ parte huius operis speciali ostenduntur quinque Germani politici – Angelâ Merkel cancellariâ necnon Gerhardo Schröder priore cancellario inclusis – nudi et ridentes et unus alterius genitalia subigitantes. Supra eorum capita apparet vexillum, cui inscripta sunt verba Anglica: „LUSORES GLOBALES".

Thomas Strobl lapideum opus ectypon dicit "spurcum". Idem est praeceptor Partis Christiano-democraticae rei publicae foederalis Badeniae-Virtembergae et gener Volfgangi Schäuble, ministri rerum internarum. Christophorus Palmer, alter Democrates Christianus Stutgardiensis, secundum ephemeridem Berolinensem „Die Tageszeitung" opus Petri ectypon dixit "vilem effectuum captationem".

Matthias Weckbach burgimagister Bodman-Ludwigshafenianus nulli parti politicae obnoxius vituperatus est, quod sibi mandasset opus „pornographicum" et pro eodem solvisset partim pecuniis publicis. At tabula illa controversialis reverâ est donatio in duos annos ab ipso artifice Petro Lenk facta.

Totum opus appellatum est „Heredium Ludovici", secundum nomen Ducis Ludovici, quod etiam impositum est oppidulo propinquo Ludwigshafen. Eodem opere ostenduntur varii duces historiae Germanicae more gryllographi in ridiculum conversi. Prope politicos ridentes (et viventes) sculptor etiam collocavit gregem nudorum praeceptorum balneantium, inter quos est Ferdinand Piëch, praepositus consilii supervisorii negotiationis Volkswagen, necnon Josef Ackermann, praeceptor Germanicae Mensae Argentariae.

Secundum ephemeridem provincialem, c.t. Mitteldeutsche Zeitung, Petrus Lenk dicit se velle demonstrare "politicam venerem gregalem". Quinque illi politici nudi sunt initiatores illius Legis Quartae ad ministrationes Mercatûs Operarii spectantis („Hartz IV"), cuius causâ in Germaniâ per annos litigabatur et nonnulla scandala gubernantium et argentariorum sunt effecta et patefacta.

Petrus Lenk: "Si agitur" inquit „de istorum privilegiis deque pecuniâ e sacculis civium eximendâ, isti omnes unus alteri tenet contum (sensu ambiguo, v.supra!), ut ita dicam. Res politicae sunt magis pornographicae quam ulla ars."

Idem artifex dixit scandala politica, quibus involuta esset pecunia privata et publica, plerumque in oblivionem cadere publicam post unum aut duos dies, „sed tali monumento, cum remaneret, fore, ut isti homines irritarentur aliquantulo diutius."

Florentiâ ex urbe - "...formavit igitur Dominus Deus hominem de limo", sic legitur in primo libro Moysis (VULG.Gn.2,7), et Paulus Schmidlin Mediolanensis artifex conceptualis 43 (quadraginta tres) annos natus opus suum, cui nomen est "Dominula (Miss) Kitty" non multo aliter confecit quam sua confecerant eius praeceptores Deus aut Donatello.

Nam idem artifex flavâ argillâ calceâ sumptâ viri aetate provectioris (exceptis cruribus) corpus finxit, fornace coxit, impinxit; haec omnia tam artificiosê fecit, ut statim clamaretur „blasphemia". Nam hic dominus tam venustulê, licet subinaniter, subridens faciei lineamentis est necnon anulo piscatorio Benedicti XVI. (decimi sexti), Pontificis Maximi Sanctissimae Ecclesiae Catholicae.

In oeco artificiorum, qui appellatur "Palazzina Reale", prope stationem ferriviariam Florentinam sito exposita sunt nonnulla artificia figmentave homoerotica, qualia sunt Mapplethorpeana, Witkiniana, Warholiana; spectas opus quoddam Norberti Bisky, spectas ephebos Domini de Goeben Siculos et generaliter notas sexuales primarias, quae omnibus sunt coloribus et aggregationis statibus.

At scandalon tibi imminet sipario abditum. Iuvenis in introitu: "Faciendum" inquit „nobis fuit. Ecclesia hoc voluit". Aliis in terris non futurum fuisse, ut ullus homo supercilium tolleret, sed in Italiâ expositionem, c.t. „Vade retro – ars et homosexualitas", quae spectari possit usque ad d.sextum m.Ian. a.2008 (anni bis millesimi octavi), reapse et iniustissimê tacendo tollatur. Sipario autem non cohibetur curiositas. Ergo siparium removeatur.

Primo aspectu irritaris, altero etiam multo magis. Hic est Iosephus Ratzinger, ecce huius viri conspectus oculorum verecundus, hic subrisus cum reservatione factus. Paululo tantum minor paululoque nudior quam solitus. Capilli more Sophiae Scholl domiti continentur fibulâ „Dominulae Kitty", in aure sinistrâ fulget lapis pretiosus.

Dominula gestu classico, qualem Bramantino pingere solebat, manum dextram porrigit versus pectus, quasi indicet cor aut stigma aliquod invisibile. Statua Dominulae paululo minor est hominis magnitudine, sed accuratê impicta, nec desunt ipsae maculae senectutis nec rugae nec venulae discissae. Ecce coram te statutum est artificium mirabile aut, ut dicat aliquis, effrenatê degeneratum, corpus unum e plurimê photographatis plurimêque in scaenam delatis more iconoclastico illusum.

Verisimile est "Dominula Kitty", si tantummodo photographema fuisset, futurum fuisse, ut efficeretur nullum scandalum maius. At imagini tridimensionali adhuc inest vis magica propria. Medio aevo nonnulli homines statuas Mariae diffringebant, quia aspectu earum timore corripiebantur. Referebatur de statuis feminarum, quibus viri de industriâ temptarentur. Itaque etiam Dominula Kitty cito obvelanda erat sipario.

At mirabile est contraque opinionem omnium imaginem ipso sipario fieri etiam potentiorem. Louis Marion, scientista signorum theoreticus, diceret ferê haec: "Velamine, cum feticismus efficiatur, figura obvelanda accipit vim inexsuperabilem."

Ubique valet affectus animorum natalicius nec ipsa ars evitat Natale Domini notissimum, sed his diebus admirabilibus utitur ad ostentanda artificia amabilia aut interdum turpia. Quae turpia vocentur scilicet ab eis, qui variis de causis aliter sentiant de arte Christianâ ac ipsi artifices. Sed veniamus ad eam rem, qua effecta est tragoedia Mediolanensis.

Ergo si quis diebus nataliciis noluerit facere piam peregrinationem ad Sedem Vaticanam, ei liceat proficisci ad urbem Florentiam, ut admiretur Iosephum Ratzinger comiter subridentem in formam minorem Dominulae Kitty redactum. Scilicet praecepto catholico prohibitum est, ne idem Pontifex fugatus appareret nisi sipario obvelatus.

Addo Dominulam Kitty, cum primum Mediolani appareret (puto hoc factum esse mense Iulio a.2007) instructam esse infulâ oculorum nigrâ, ut servaretur quadamtenus incognita... Ita factum est, ut algophili (sive sadomasochiani) hac figurâ aspiciendâ etiam suavius afficerentur....

Deinde quidam relator cultûs civilis Mediolanensis proclamavit se empturum esse hanc statuam pretio 25.000 (viginti quinque milium) euronum, eo fine declarato, ut rem nefandam e publico removeret. At idem relator hoc propositum non videtur perfecisse...

Iam in dramate Fausti (Goetheano) dicitur "In scaenis Germanicis omnis conatur quidcumque ei libeat", sed in Italiâ hodie adhuc perfacile est efficere scandalum.

Hammaburgo ex urbe - In cantico suo, c.t. „Tu homo Benedicte" ("Mensch Benedikt") Clemens Bittlinger Benedicto XVI. cum cetera tum hoc opprobrat, quod îdem condomiis reprobandis efficiat, ut in Africâ magis disseminetur morbus SIDA. Praeterea îdem parochus et cantor Darmstadiensis vituperat, quod Papa praeter catholicam nullam aliam ecclesiam comprobet. Ex quo Clemens Bittlinger cantilenam suam mense Maio cantavit Die Catholicorum Osnabrugensi, secundum nuntios a SPIEGEL acceptos in paginis interretialibus partis dextrae et conservativae publicatae sunt adnotationes ad hanc cantilenam iracundae.

Clemens dixit se undâ irarum correptum esse „prorsus nil mali exspectantem". Quibusdam epistulis minacibus îdem cantici scriptor appellatur „sus protestans lutulentus", ab aliis putatur esse „a diabolo obsessus" aut „foetidissimus" et alii dolent, quod sibi non liceat iram in illum evomere. Hassi astynomi has minas tam serio dictas esse putaverunt, ut concentum Clementis musicum tutarentur et curarent, ut fascis cursualis suspiciosus ad eundem parochum missus non aperiretur nisi a magistratibus specialibus.

Hôc conflictu aggravatur ratio, quae intercedit inter catholicos et protestantes. Clemens Bittlinger est "Mandatarius specialis Enuntiationis musico-cultualis" et "Relator Missionis et Oecumenês". Petrus Steinacker, eius praepositus, praeses Hassiae et Nassoviae ecclesiasticus, Clementem defendens: "Nullo modo" inquit „licet comprobare vituperationem nonnullorum circulorum catholicorum, qui sibi ne a minis homicidialibus temperent". Sibi videri hîc apparere „vim violentiae et arrogantiae et intolerantiae fundamentalisticae, quae periculosa insit omni religioni omnique confessioni", necnon pacandam esse quam urgentissimê.

Kabulo et Hammaburgo ex urbibus - E Pacistaniâ nuntiatae sunt complures manifestationes, velut in urbe Karachi factae. Ibidem homines manifestantes symbolicê accendêrunt vexilla Suetica. Qui hac actione demonstravêrunt se indignari de actis diurnis Sueticis, q.t. „Nerikes Allehanda", quia in iisdem ante duas septimanas impressus erat gryllus Mahometanus a Lars Vilks gryllographo delineatus.

Etiam gubernatio Afganistaniae acriter vituperavit imaginis publicationem. In actis diurnis, quibus titulus est „Kabul Times", viri religionis docti et ministerium religionis communiter declaravêrunt eodem lineamento totum populum Afganistaniae provocari, idemque mundo muslimico esse infestum. Diurnarios responsales in ius esse vocandos et puniendos. Etiam in Pacistaniâ terrâ Afganistaniae propinquâ gryllus Suetus blasphemicus esse publicê dictus est. Gubernatio Iraniana Teheranensis iam mediâ septimanâ Holmiam in caput Suetiae miserant diplomaticam vituperationem.

A muslimis omnis imago prophetae ab hominibus ficta habetur pro laesione religionis. Canes autem ab iisdem habentur pro bestiis impuris.

Fredrik Reinfeldt Suetiae praeses ministerialis in emissione stationis radiophonicae declaravit sui non esse vim habêre ad actorum diurnorum publicationes. Secundum democratiam arbitriumque liberum redactorum esse decernere de iisdem rebus.

Anno 2006 ineunte gryllis Mahometanis primo in Danicâ ephemeride „Jyllands-Posten" publicatis muslimi ubique terrarum indignati erant, partim violenter. In Afganistaniâ in tumultibus hac de causâ factis interfecti erant decem homines, ubique terrarum illo tempore plus centum.

Novus gryllus fine septimanae a nonnullis ephemeridibus scandinavicis denuo est impressus. Lars Vilks gryllographus in televisorio declaravit se accepisse complures minas homicidiales. Die Veneris ante redactionem ephemeridis "Nerikes Allehanda" Örebroensem aliquot centum muslimi suetienses manifestavêrunt.

Johannes Stuartus Mill (1806 - 1873) magnus philosophus Britannus in opere suo, c.t. „De libertate" scripsit haec: "Mirum est homines concedere, quam pretiosa sint argumenta disputationi liberae habendae, sed tamen recusare talia argumenta, si ad extremum aguntur; in hac re autem non intelligunt causas, quae non aptae sint ad casum extremum, aptas esse ad nullum."

Grylli in actis diurnis Danicis "Jyllands-Posten" publicati causae sunt, cur tractemus quaestionem nostrae aetatis gravissimam: quaestionem sententiae liberê dicendae. Nos occidentales patimurne urgeri a societatibus, quae deditae sint animorum inclinationi mediaevali? An sumus parati ad defendendum bonum nostrum libertatis pretiosissimum: sententiam liberê dicendam, ad quam assequendam milia hominum vitas suas dederunt?

Sine iure sententiae liberê dicendae democratia non diu potest vitâ superare – sine libertate discutiendi, dissentiendi, immo offendendi et increpitandi. Haec est libertas, qua mundus Islamicus caret tam amariter, et sine qua homines muslimi perseverabunt permanere in castro suo, dogmatico, mediaevali; ossificati, totalitarii, intolerantes. Sine libertate fundamentali islamus perget suffocare cogitationem, iura humana, individualitatem, originalitatem, veritatem.

Quamdiu non apertê declarabimus nos consentire cum Danîs gryllographîs, quamdiu hoc non declarabimus voce sincerâ et magnâ et publicâ, tamdiu isti tyranni valebunt, qui conentur liberos homines occidentales cogere, ut sequantur ideologiam totalitarismi; quod si istis contigerit, Europae islamizatio incohabitur paulatim perficienda. Ergo nolite vos excusare!

Venio ad aliud problema fusius tractandum: ad occidentalium infirmitatem se ipsos eruditione suâ suoque cultu civili defendendi. Estis superbi! Nolite vos excusare! Nosne semper semperque rogare debemus, ut nobis ignoscantur peccata maiorum nostrorum? Num nos ipsos adhuc debemus excusare pro Imperio Britannico, quamvis Britannis in Indiâ praesentibus effecta sit renascentia huius subcontinentis, qua fames impugnaretur, qua viae stratae et rete ferriviarium et systemata aquaeductuum sint aedificata, qua cholera sit sublata? Non antea fuerant ministrationes publicae nec publica eruditio scholaris. Nec quid melius Britanni relinquere potuerunt nisi democratiam parlamentariam instituendam, id est imperium iuris.

Porro quid Britanni fecerunt de urbibus Bombay et Calcutta? En Britannos Indis reddidisse ipsam eorum historiam: Nemo nisi Europaei homines docti investigatores, archaeologi Europaei fuerunt, qui invenirent veterem Indiae magnitudinem. Fuerunt gubernatores Britanni, qui summis viribis id curarent, ut servarent monumenta antiquae magnificentiae praeteritae. Imperialismo Britannico ibi servata sunt talia monumenta, ubi milia templorum hinduicorum erant destructa imperialismo islamico.

Nosne reverâ coram toto genere hominum nosmet ipsos excusare debemus pro Dante et Shakespeare et Goethe et Mozart et Beethoven et Bach? Pro Rembrandt et Vermeer et Van Gogh et Breughel et Galileo et Huygens et Copernico et Newton et Darwin? Pro penicillino et computatro? Pro ludis Olympiis et pro pedifollio? Pro iuribus humanis et pro democratiâ parlamentariâ? In occidente situs est fons ideae libertatis. Idea libertatis individualis, democratiae politicae, rei publicae iure conditae, iurum humanorum, libertatis cultualis.

Fuerunt occidentales, qui meliorem redderent condicionem mulierum, qui impugnarent servitutem, qui defenderent libertatem conscientiae, sententiae, informationis. Occidentales nequaquam debent doceri de virtutibus superioribus societatum, quae supprimant mulieres suas, earum clitorides amputent, eas dilapident propter adulterium opinatum, quae liquores acidos infundant in earum facies aut iis denegent iura humana, quos dicant esse „castarum" inferiorum.

Quomodo exspectamus homines immigrantes adaptatum iri ad societates occidentales, si simul docentur easdem esse depravatas, impietatis omniumque malorum, phyletismi et imperialismi fontes omnino detestabiles et abominabiles? Homines tali doctrinâ imbuti quid causae habent, cur – ut verbis utamur Iacobi Baldwin auctoris Afro-americani – studeant bene se praeparare ad inhabitandum navigium, quod mox abysso maris hauriatur? At quare iidem omnes volunt migrare in terras occidentales – nec volunt in Arabiam Saudianam?

Loco istius doctrinae immigrantibus oportet narrare de illis saeculis, quibus pugnatum est de hac libertate assequendâ, quam iidem omnes magni aestimant, qua fruuntur, qua utuntur maximâ cum utilitate. De individuis illis et gregibus, qui pugnaverunt pro libertate, et qui sunt contempti hodieque iacent in oblivione, et de illis, qui pugnaverunt pro hac libertate, propter quam magna pars mundi nobis invidet nosque admiratur et studet imitari. Chinae alumni academici a.1989 in Plateâ Pacis Caelestis cum pro democratiâ manifestantes morerentur, secum non habuerunt simulacra Confutii aut Buddhae, sed statuae libertatis.

Libertas sententiae dicendae est hereditas nostra occidentalis. Quam defendamus, ne pereat incursantibus tyrannis totalitarismi. Quae libertas etiam maximê necessaria est in mundo islamico. Cum fideliter servabimus bona nostra, mundo Islamico dabimus lectionem pretiosam: Eundem enim adiuvabimus eo quod eiusdem mores traditos bene aestimatos coniungemus cum bonis illuminismi laboriosê acceptis.

Non iam scio, quid dixerim meis parentibus. Mêne iter facturum esse cum amico Matthiâ? Cum grege aliquo? Mêne visitaturum esse condiscipulum quondam mei? Verisimile est matrem meam fuisse sollicitam, ut semper, et patrem meum, ut semper, suasisse, ne mater sollicitaretur. Nonne modo me classem superavisse, quod me assequi posse neminem credidisset?

Cum aegrotarem, nullam pecuniam erogaveram. Sed pecuniam mihi parcendo relictam non suffecturam esse, si solverem etiam pro Hannâ. Itaque pittacia epistularia a me collecta in tabernâ pittaciorum prope ecclesiam Spriritûs Sancti sitâ obtuli vendenda. Haec taberna erat unica, in cuius ianuâ tabernarius scidâ annuntiabat se emere pittacia epistularia collecta. Qui vir collectaneis meis perspectis sexaginta marcas mihi praebuit. Verbis extuli pittacium mei omnium pretiosissimum, pittacium Aegyptium aequaliter sectum pyramide instructum, quod in catalogo pretii esse quadringentarum marcarum indicatum erat. At tabernarius umeris concussis dixit me, si pittacia mea tanti amarem, eadem ut retinêrem oportêre. Mêne eadem vendere num mihi liceret? Parentes mei quid sentirent? Ego conatus sum de pretio cum illo agitare. Si pittacium pyramide instructum non esset pretiosum, me idem retenturum esse. Si ita, se nihil posse dare nisi triginta marcas. Ergo pittacium pyramide instructum num tamen esset pretiosum? In fine accepi septuaginta marcas. Mihi visus sum fraudatus esse, sed hoc non curavi.

Non sôlum ego ardebam cupidine itineris faciendi. Mirabar Hannam quoque nonnullis iam diebus antequam iter fuimus facturi inquietam esse. Quae mulier muginabatur, quaenam res secum essent auferendae, perisque sellaribus et sacciperio dorsuali a me comparatis nunc hanc nunc illam rem primo indebat, deinde eximebat prorsus incerta, quamnam sumeret. Cum vellem Hannae in chartâ geographicâ monstrare, quodnam iter nos ut faceremus decreveram, illa hoc neque voluit audire neque videre. "Equidem nunc nimis excitata sum. Tu certê hoc bene facis, puerule."

Die lunae paschali profecti sumus. Sol splendebat nec desiit splendêre per quadriduum. Mâne tempestas fuit frigidula, postea aer incaluit; non factus est tam calidus, ut birotare molestum esset, sed satis calebat, ut sumeremus sportulam. Crederes silvas esse virides tapetes maculis scutulisque exornatos, quarum viriditas aut flavêret aut lucêret aut colori lagoenarum haud esset absimilis aut in nigrum caeruleumve transiret. In planitie Rhenanâ iam florebant primae arbores pomiferae. In Silvâ Odinianâ modo dehiscebant forsythiae.

Saepe fieri poterat, ut nos unus iuxta alterum birotaremus. Tum unus alteri monstrabat, quid spectaremus: castrum, hamiotam, naviculam in fluvio vehentem, tentorium, familiam more anserum in ripâ procedentem, amplissimum autocinetum Americanum tegimento aperto instructum. Si viam directionemve mutabamus, mihi erat praevehendum; illa nolebat curare viam directionemque. Alioquin, si commeatus nimis erat frequens, modo illa post me, modo ego post illam vehebamur. Hanna habuit birotam, quae erat radiis et calcabulo rotâque dentatâ obtectis, gerebatque vestem caeruleam, cuius gunna ampla vento commota huc illuc plausitabat. Aliquanto demum temporis transacto desii timere, ne gunna radiis rotaeque dentatae involveretur, ut Hanna depulsa incommodum pateretur. Deinde placuit mihi eam videre me praevehentem.

Quantum gavisus eram de noctibus. Animo finxeram fore, ut inter nos amaremus, obdormisceremus, expergisceremur, iterum amaremus, iterum obdormisceremus, iterum expergisceremur, eqs, noctem de nocte. At primâ tantum nocte semel experrectus sum. Hanna cum iacêret dorso mihi adverso, capite flexo eandem osculatus sum, me sibi ingesto bracchiis suis tenuit. "Mi puerule, mi puerule". Deinde obdormivi Hannae incumbens. Ceteras noctes perdormivimus, itinere, sole ventoque fatigatissimi. Amorem coluimus tempore matutino.

Hanna non sôlum ad me remisit vias directionesque eligendas. Ego quoque elêgi deversoria, in quibus pernoctavimus, ego nomina nostri quasi matris filiique inscripsi scidulis nuntiis, ut Hanna nihil restaret nisi ut iisdem nomen subscriberet, ego in indice ciborum elêgi cibos non sôlum mihi, sed etiam Hannae. Quae "placet" inquit "nihil curare".

Semel tantum rixati sumus, idque in vico Amorbach. Maturê experrectus submissê vestes indueram, clam e conclavi erepseram. Nam volueram ientaculum illi afferre, volueramque vidêre, num invenirem tabernam florum apertam ibique emerem rosam Hannae donandam. In mensulâ nocturnâ posueram scidulam, cui haec verba erant inscripta: "Salva sis! Afferam ientaculum, mox revertar" – aut similia. Cum revenirem, illa stabat in conclavi, seminuda, tam iracunda, ut tremeret, facie pallidâ.

"Heu quid audes ultro abire!"

Ferculum, cui inerant ientaculum rosaque, cum deposuissem, Hannam volui complecti. "Hanna…"

"Ne tangas me." Hanna manu tenebat angustam zonam coriaceam, gradu regressa eandem semel impegit faciei meae. Quo labium meum diffissum est, ut saperem sanguinem. Non dolui. At perterritus sum. Illa iterum lacertum excussit. Tamen non iterum verberavit. Bracchium delapsum est, zona decidit, Hanna lacrimavit. Quam numquam videram lacrimantem. Cuius vultus erat contortus. Hanna ôs oculosque raptim aperuerat, cilia eius post primas lacrimas effusas erant tumidae, collum genaeque maculis rubris obsitae. Hanna crocitare vel gargarizare videbatur, sonos êdebat, qui similes erant clamori toni experti, quem êdere solebat, quando mecum venere fruebatur. Eadem stans me aspectabat oculis lacrimosis.

Cupiebam Hannam complecti. Sed non poteram. Nescivi, quid facerem. In familia mea nemo ita lacrimabat. Neque ullus mei familiaris caedebat, non manu, immo non loro coriaceo. Nos solebamus rixari loquendo. At nunc quid dicerem?

Duobus gradibus me accessit, ad pectus meum se proripuit, pugnis me cecidit, brachiis me firmê complexa mihi adhaesit. Umeri Hannae palpitabant, Hanna fronte pectus meum plangebat. Deinde eadem altê gemens brachiis meis blandê se insinuavit.

"Heus nonne ientemus?" Hanna complexum solvit. "Bone Deus, puerule, qualis es!" Umido manteli allato Hanna purgavit ôs meum mentumque. "Camisia sanguine est offusa." Camisiam mihi exuit, deinde bracas, tum se ipsam exuit, denique venere sumus perfructi.

"Quidnam factum est? Quare tam vehementer suscensuisti?" Nos unâ iacebamus, unus iuxta alterum, tam contenti et saturati, ut crederem nunc omnia explicari posse.

"Quid factumst, quid factumst – quam stultê tu semper interrogas. Tibi non licet ultro abire."

"At scidulam tibi…"

"Scidulamne?"

Consêdi. Ibi, ubi scidulam deposueram in mensulâ nocturnâ, eadem non iam erat. Surrexi, quaesivi scidulam iuxta et sub mensulâ nocturnâ, sub lecto, in lecto. Non invêni. "Hoc non intellego. In scidulâ tibi scripseram me cibos ientaculi allaturum et mox rediturum."

"Verumne? Non video scidulam."

"Num mihi credis?"

"Libenter velim tibi credere. Sed scidulam non video."

Non iam rixati sumus. Num scidula vento repentino arrepta et ablata erat in locum ullum an nullum? Num omnia facta erant errore, animus Hannae irâ incensus, labium meum discissum, facies Hannae vulnerata, mea inopia?

Quid facerem? Num pergerem quaerere scidulam, causam, qua Hanna suscensuerat, causam, qua ego nescivi, quid facerem diceremve? "Recites aliquid, puerule!" Blandulê illa mihi se insinuaret, sumpsi Eichendorffii fabulam "Grassatoris" ("Taugenichts") et perrexi ibi recitare, ubi finiveram. "Grassator" facilis erat recitatu, facilior quam "Aemilia Galotti" et "Insidiae et amor" ("Kabale und Liebe"). Hanna, ut solebat, verba audivit animo attento et suspenso. Eadem amabat carmina fabulae interserta. Amabat vestes falsas, confusiones, intricationes, insidias, quibus vir fabulae praecipuus involutus est in Italiâ. At simul eundem virum vituperavit, quod erat grassator, quod nihil praestabat, nihil callebat neque ullam rem callêre volebat. Hanna modo sic, modo aliter de Grassatore iudicabat horisque post quam recitavi me de hac fabulâ interrogavit. "Teloniarius" inquit "talis vir nonne est bonâ professione?"

Iterum tam fusê rettuli de rixâ nostrâ, ut nunc velim etiam de rebus felicibus, quae nobis accidêrunt. Rixâ enim factum erat, ut tamquam artiore vinculo inter nos coniunctiores essemus. Videram eam lacrimantem, Hanna etiam lacrimans propior mihi erat quam Hanna semper valens. Quae coepit mihi patefacere quandam animi sui lenitatem, quae mihi fuerat ignota. Hanna labium meum discissum, usque dum sanaretur, iterum iterumque aspectabat tenerêque tangebat.

Novo more nos unus alterum amavimus. Diu me totum tradideram Hannae ducenti atque possidenti. At nunc ego quoque didici illam possidere. In itinere et itinere transacto nos non iam unus alterum possêdimus.

Adhuc habeo carmen, quod illo tempore scripsi. Nullius est artis poeticae. Illo enim tempore helluabar carminibus Reineri Mariae Rilke et Godefridi Benn; nunc autem cognosco me studuisse, ut ambos simul imitarer. Sed etiam cognosco illo tempore Hanna et ego quam artê inter nos coniuncti essemus. Ecce illud carmen:

Si nos ipsos aperimus

tu te mihi egoque tibi me,

si demergimur

in me tu et ego in te,

si evanescimus

tu in me egoque in te.

Tum

sum ego ego

et es tu tu.

*birota,-ae f. = Fahrrad; bicycle

*calcābulum,-ī n. = Tretwerk (est pars birotae).

fluitō,-āre (e.g. de veste, velo vento permotis) = flattern; flutter

*forsythia,-ae f. = Forsythie; forsythia

gunna,-ae f. = Rock; skirt

ientāculum,-ī n. = Frühstück; breakfast

ientō,-āre = frühstücken; to have breakfast

In hôc Orbe Picto mirabili 35.000 (triginta quinque milia) notionum imaginibus sunt illustrata et quinque linguis Europaeis denominata: Theodiscâ et Anglicâ et Francogallicâ et Hispanicâ et Italicâ. Nos autem coepimus addere vocabula Latina, quorum hôc loco praebemus partem tertiam, quae spectat ad geographiam (VOCABULA GEOGRAPHICA I).

Provinciae rerum, quarum imagines et vocabula in Klettiani Orbis Picti paginis 920 (nongentis viginti) inveniuntur, sunt hae quae sequuntur:

I.ASTRONOMIA – II. TERRA – III.REGNUM PLANTARUM – IV.REGNUM ANIMALIUM – V.HOMO – VI.NUTRIMENTA ET INSTRUMENTA COQUINARIA – VII.DOMESTICA – VIII.PLASSATIO DOMESTICA ET OPERA HORTULANA – IX.VESTIMENTA – X.INSTRUMENTA PERSONALIA – XI.ARS ET ARCHITECTURA – XII.COMMUNICATIO ET INSTRUMENTA GRAPHEICA – XIII.TRANSPORTUS ET VEHICULA – XIV.ENERGIA – XV.SCIENTIAE – XVI.ATHLETICA ET LUDICRA.