|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
POESIS Tria carmina Elenae Lilianae Popescu Meo sponso, Nicolae Tibi, qui haec carmina legis... Negotia diurna curare desine, ut realitatem Somnii quod poesin nominamus ambo ingredi possimus, ianuam aperiens tui cordis his versibus tibi praesertim scriptis. Tum in meo corde nati sunt, cum eis sors ab orbe formarum-meditationum egrediendi atque formas-verba vestiendi attigit; ita ut, fatis peractis, ritum tui conveniendi, care lector, adire valerent. Simplicitas, quae sua in essentia Veritatem significat, solummodo per silentium exprimi vult. Omnia huius mundi verba unam rem persequuntur: silentium describere temptant. Nosce teipsum, ecce finis ultimus et difficillimus attactu; hoc est, felicitas omnis hominis individui necnon totius mundi; ad eam omnis inquisitio nostra tendit. Saepe inquisitio ista illud, quod poesin nominare possimus, fit. Poetae abire et redire possunt, studium vultus invisibilis Poeseos visendae relinquentes. Sed Poesis non iudicat, sed nos ab altera parte Illusionis veli contemplatur. Dic mihi Non credidisti te vincere posse, cum, armis renuntians, contra ipsam imaginem tuam pugnasti, ob libertatem tuam. Numquam te contemplari poteris in speculis quae te debilem aut superbum te exhibent, impavidum sive paventem, secundum desideria tua... Ecce quae tibi omnes dixerunt, sed non credidisti. In natione sine speculis, “Quis erit vultus tuus?” est id quod a te denuo novisse petes; et certe scies, si iubes responsionem sua sponte advenire... Quid est id quod perdere times, si unum possibile non est nisi quaerere? “Quae via est?” Ecce quaestio quam quaerit ille qui viam agit, qui unam viam finem attingentem ingressus est nesciens. Quem locum attingere, si is iam ibi est, etsi victoriam suam nondum bene scit? Quod certamen terribilius est quam id in quo tu unus es proeliator, obstinatus obdurans? Quo pacto proeliari vales, cum tui aemulus secum fert, ad modum amuleti, nihil nisi vultum tuum? “Spem longam reseces” tibi dictum est, ut spem veram haberes. Sed –dic mihi– quantum boni est in spe illius cui iam omnia sunt? Seu in noscenda via reditus, illi viro qui iam metam tetigit? Spune -mi Nu ai crezut că poţi învinge doar atunci când renunţând la orice armă, vei lupta cu propria imagine pentru eliberarea ta. Nu te vei mai putea privi în oglinzile care să te arate slab sau trufaş, neînfricat sau laş, după dorinţă… Ţi s-a mai spus, dar nu ai crezut… În ţara fără de oglinzi, care îţi va mai fi chipul, te vei întreba atunci încă o dată, şi vei afla, dacă vei lăsa răspunsul să vină de la sine. Ce vei avea de pierdut, când căutarea va fi singura realitate posibilă? „Care este drumul?”, se-ntreabă cel care merge, fără să ştie, pe singurul drum pe care poate s-ajungă… Unde să ajungă dacă el este deja acolo, chiar dacă nu poate încă să ştie că este câştigătorul? Ce competiţie este mai de temut decât aceea în care tu eşti singurul concurent îndârjit? Dar cum mai poţi lupta când adversarul poartă, drept amuletă, doar chipul tău? „Alungă toate speranţele”, ţi s-a spus, pentru a putea să speri cu adevărat! Dar, spune-mi, la ce mai este bună speranţa pentru cel care are deja totul? Sau cunoaşterea drumului de întoarcere, pentru cel care a ajuns?… Cum omnia perdita sunt Non stetit horologion sed iam horas non signat in sphaera temporis curva, quod restitit contemplans. Angulus oculi etiam manet sed res iam non videntur delineatae in liquida ista extensione vacui innominati. Vita non finita est sed mors iam non videtur in orbis terminis, manens illum virum qui aliquando rebellavit, quadam in parte in terra oblivionis. Omnia in loco sunt, ut antea solebant, etsi totum non idem est nihilo, cum totum amittitur in vacuo sine tempore, in tempore sine vacuo. Când totul se pierde Ceasul nu s-a oprit dar orele nu se mai văd marcate pe cadranul Timpului ce stă pe loc, în contemplare. Perspectiva nu s-a pierdut dar obiectele nu se mai văd delimitate pe întinderea pură a Spaţiului – cel fără de nume. Viaţa nu s-a sfârşit dar moartea nu se mai vede la orizont în aşteptarea fiinţei ce se revolta cândva, undeva, în ţara uitării... Totul este la locul său ca altădată deşi totul nu mai înseamnă nimic când se pierde în spaţiul fără de timp, în timpul fără de spaţiu... Id punctum temporis Quaedam verba –ad teipsum dixisti– quaedam solummodo verba. Et integram fabulam tibi creasti, cuius praesens hesternum iam est; ita cras erit solummodo praeteritum eius qui praeteritum praeterivit, usque in aeternum perditum. Unum verbum –ad teipsum dixisti– unum verbum et ambulando ad limen properas ineffabile ignoti mundi; et non times te esse et non esse considerare, in puncto temporis in quo esse potes; et vere es. Clipa aceea Câteva cuvinte, ţi-ai spus, doar câteva cuvinte, şi ai creat o întreagă istorie, al cărei prezent este deja ieri, aşa cum mâine va fi doar trecutul aceluia ce-l va lăsa în urmă, pierdut pentru totdeauna... Doar un cuvânt, îţi spui, doar un cuvânt, şi te-apropii în drumul tău de nebănuitul pas spre necunoscut, fără să te sperii de gândul acela care eşti şi nu eşti tu, de clipa aceea în care poţi să fii şi eşti. Carmina poëtriae Dacoromanae Elenae Lilianae Popescu ex Hispanica lingua convertens scripsit Radulphus Lavalle Bonaerensis |
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||