|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
POESIS POEMA DE NATURA Dum tepefiebat animus calidum per Sidus dilapsa etiam nebula aer sapphyri fit usqueque ad primum orbem cum purum parebat, exitus e fovea, peregrinus spexit risum fulgentem, et numen tetendit manum adloquiturque homo inscius ingentis portenti: “Aeneadum genetrix est nonne quam aspicio nunc? Divina os tua ficta videtur ab artifici seu parente deum.” Inquit vir, dea: “Non textrinum fraudium at mihi tellus pertinuit per patrem: sum annonae origo, Ceres, tua terrae ipsae, descendi, ut detineam aviditatem vestram, quae quippe orbis tenet imperium, tellurem devastat. Foedus mecum feritote ut cosmon servet, pax inter andras fluat et divinos.” Et vir non audacter respondet divae, sed sicut inesset templo: “Non homo revera est tam pollens, ut queret impugnare eos qui, excelsis enati maximo patre, eas leges iniungunt terra, mare tenent. Dique mandare arbitrium, etsi suum mundum natura aeterne naturans, nos commutamus per ingenium; in nostra modestia effecit nos molles, mollitia momen factum aviditas in corde, avaritiae ob colubram lupa vir fit. Ausi magnopere ut possit sapere anima, quidnam nosmet cogimus? Invidiam apud fatos, dedecum inter caelestes, infamiam accipimus hominum.” Sicce eloquitur vir, quem deam extollit per laudes excelsas, riso risit divino illa: “Sermonem ob tuum, illustrissime, reddam rupes ad cavas, dum viris industriam absit numquam, vobismet cohibendum itemque cupidinem luxus. Fides rerum summarum rursus facta est!” scripsit Andreas Novocomensis |
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
