|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
POESIS Obscura tellus Ex tenebris atris fuscisque fiebat lychnus, per nebulam offundantem radius terebravit. Candida lux increbuit aerem atrum eius umbrarum victoris, ludibrii structoris. Dissipit inferam umbram, fulgus pyrifer tonescit ut lubuit quassare superna, caduca refelli. Callida mens seiungere corda adepta: ut aerem imbuit filius Adam sidera attigenda, sic tenebrae vitiarunt manus corpora pectus. Maceria assurgit super emersa orientis occasusque, dividere corda virorum: creata belua saxorum, immanis genita, aedificata ab homine in hominem, cognato in cognatum. Aer rabiosus excutit aequor ignimovumque ut vomi fecit dominus fluctuum aestuum, terram movuit asta cornua multa. Deferitur sub terris nesos, omnia dis, aquis in haustus. Murum quatit asta terrae movitrix: latera ad planum inter cadebant se ut volucres sine alis. Ruina solo de- cadens, tamarix murus altus factus. Tamen almas nondum cutere asta potuit. Fulgor labilis orbem ad obscuris litam suavis abliquit: tenebrae ripuerunt globum et artes. Et tamen haec fera bestia in ruinis manebit: nam cinis erat, favillast, rudus fuerit semper. scripsit Andreas Novocomensis |
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||