|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
POESIS DE AMICITIAE CASIBUS Sphaera superna, tu caelum omnia sola gubernas, unde haud vos stellae at homines veniunt, mihi perfer verba sonosque, suavis amica tonum atque virorum. Caelestis Meliboeus, ego custos polum et Ursae, lucifer aequoris, is, quem Maccus litore accit: astrorum princeps Arcturus convocat aures. Gemina mille vident mortalium, opes animasque miror, confertur nec longe ambitus astrum: et rutila camara sero ac sapphirina noctu convehere astra polos sulcantia, iungere divos, pingere tactu suo orbes iricoloribus aere. Stella sibi illigat alteram et inserit astra novisque sedibus, at Cosmos, vetus aeternus, rotulam ignis daedalus admovet, ac monstrat opus et simul aevi antiqui semperque novo anhelitu commotum; lux, ubi lumina implet nocte virum calidisque et frigidis radiis perfundit gentium amores, excitat, ut beluarum falcula corpora laedit, corda virum ac temere adturbat animos per turben sensuum. At ut vertex mari nescitur unde sit ortus, sic per lumina quo scintilla adeat cuicumque obscurum est. Fata hoc hominum astris inligat almus globus caelum: animos lychnus coniungit ac unit. Ac mortalium animus de sideribus volat aere aequo, attingit humum levi Terraque corpora fingit: ambitus astrum hominumque volutat amicitiam, quae maxima mortalis iuvat virtus hominesque et fovet atque animos ardentia admicat* astra. *verbum novatum Lumina noctis alunt animos ac numina caeli mortalis tabula promovent maculata colore picta, corda hominum mutila adsulcant mare, terram, parte sua seiuncta animamque novam inquirentes. Nubila caeli adrepit humumque homo, nomen amici ardet pectore lumine orbum, oculos cupit atque, nanctus corpus amoris, currens influit amnis trusus, vincula findens, primum ubi agnoscit amicum. Adfines animi ut identidem ad locum eundem conveniunt pietate sua, ubi amor cupit unum ex animis confundere; semper amicus amandum consimilem sibi colligat ac substantiam, amore praesente. Ut scintilla foco avolat, alio patri atque suopte modo volitat, sic sensus motus ordine nullo suos actus sequitur: libere atque indomite quatit arma virumque animos invictus. Una anima atque amor, ipso adolescere, qui pane tecum se satiavit et una libertas tempore eodem: flores flatibus aurae, cum pandit Zephyrus, fons venti, ad verticem ac filius Maeotidis astri pascua, armenta, Amaryllidem atque Amathusiam ac aevi aetatem ab oculis monstrat, ibidem avolitant per nubila caeli, una coniuncti et rutilo atque perspicuo aere. Et anulo ac aetheria harmonia se adspiciunt animusque suus trepidat speciemque contemplant placide a vento intermundia caeli, aequora nubium inacti. Candida caela via una calcant complexi, levi venti spiritu pulsi, atque, fere uno pectore, gaudia vulneraque aeque excipiunt, idem amor creat astrum adiunctio ac cordum. Numquam oculus gemino caret atque manus similiore, sic homo, amicum ubi amittit, qui sua pectora mulcet, advena terris pervagat ac, quasi sanguine victus, relinquit bene velle: nec astra potentiam haloque sola queunt ac lumina, tamquam expertia toto, infrenare, nec ambitum, aevo antiquior atque caelo, desinere, adlapsis stellis mare nigrum. Sicuti semita siderea, haec concordia vitae lumen halosque est: semper amicum, sineque verbis, cor fremit una, cum altera pectora habenas scindant, atque voluntas, ut alas aeque movet volucer, sic revera aequanimis levis avolat aequora caeli. Quidpiam ocellos lumina longinqua et potiora adferiunt? Caput undique, opimae lucis origo, aboritur, mihi maxima luminum ac astrum amor et me convehit: amnis ibi patet ample, sed cumulus sub sidera alia mersit, cuncta mi paret et aevi mundique vita. Aqua, tellus et aer mi oclis adsunt: nunciam ego modo lychnus, sive favilla, fio atque omnia lumina monstrant, ipse modo aspicio per nitida caela. Potentiam, halo nunc maxime Cosmos monstrat: corpora vitrea colant mi mare lucis iricolore, absolvit sceptro vincula noctis custos visu puer, tamquam astris corpore vivus, ac mihi mirum apparuit aliquid, ab oculis nec recte internotum* ex mari lucum, inspexi longe *verbum novatum fontem aquulae guttas salientem, poculum aeneum implentem atque, ubi lumen discerpit leviter se, anguis ac illa colubra cito serpit, trahit una spiris ansas, implicat anguillam, et simul astra specto, de quibus hasta per alas scendit et illa corpora cordaque adhaerentur signaculo, dico, aevum aeternum. Aspexi facellas innumeras et lumine, halo atque colore comaque, deumque oculos, cum et nobis illam vitam hominum spectant item itemque versicolorem; colligit illa via aliger atque lactea, iricoloris, iunctis cordibus astris. Primum ubi cor rerum naturae candide sensus accipit, amplexus Noctis manibus mihi ocellos umbris occulit atris, flumina astrum animumque atque silentia imago coronae abigit umbrae. scripsit Andreas Nouocomensis |
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
