Varsoviae nata
per rete divulgata
ad omnia scitu digna spectans

Veneris die 29 mensis Martii 2024
AD NOVAM SEDEM:


Hae paginae nunc caducae sunt. Novam sedem Ephemeridis visitate, HIC:



Prima
Nuntii
Acta
Crater nugarum
Miscellanea
In orbe
Politica
Scientiae
Valetudo & medicina
Athletica
Oeconomia
Homines
Socialia
Percontatio
Religio
Opiniones
Insolita
Chronicae
Epistula Leonina
Sanctus
Matterae
In Tempore "Coronario"
Cultura
Historia
Biographiae
Cinemata
Libri
Cultus Civilis
Poesis
Ellenica
Gnomon
Otium
Ars vivendi
Periegetica
Crucigramma
Hebdomada aenigmatum
facetiae
Fabulae
Holmesiaca
Detector Vacca
Narrationes
Superbia & odium
Crabatus
Varia
Vita Latina
Textus varii
Scholastica
Epistulae lectorum
Tempestas
Qui simus
Archiva
Annus 2021
Annus 2020
Annus 2019
Annus 2018
Annus 2017
Annus 2016
Annus 2015
Annus 2014
Annus 2013
Annus 2012
Annus 2011
Annus 2010
Annus 2009
Annus 2008
Annus 2007
Annus 2006
Annus 2005
Annus 2004

POESIS

Purgatorii III – Manfredus - Dantis Allagherii Divina Comoedia

Improvisa licet disperderet undique latos
Hos fuga per campos, gressuque animoque petentes
Montem, quo impellit ratio, mihi stringere fidi
Cura fuit comitis latus. Et quo tendere cursus
Hoc sine quivissem? Quis me per saxa rigentis
Traxisset rupis? Percussus pectora morsu
Ire videbatur proprio. 0 mens conscia, digna
Puraque, ut exigui species erroris amaro
Te pungit stimulo! — Postquam pedis impetus illum
Destituit, quemvis gestum qui invertit honestum,
Mens mea, quae primo stabat contracta, resumens
Propositum, expandit se, ut quae cupiebat, et ora
Converti ad clivum, qui sese effundit et alto
Fit propior coelo. — Solis post terga rubentis
Flamma, meo densum offendens in corpore fulcrum,
Fracta meam fuerat describere visa figuram
Ante pedes. Ego tum metuens, ne linquerer illic
Solus, me verti; sed tum milii cernere terram
Contigit obscuram ante meam tantum modo formam.
At mihi, qui solamen erat, sic ore profatur
Totus in occursum: Quae diffidentia menteur
Cepit? Me lecum esse, et me te ducere nescis?
Hesperus est, ubi membra jacent , queis clausus opacam
Protendebam umbram. Haec Calabri rapuere, tenet nunc
Parthenope; quod si prae me haud effunditur umbra.
Ne mirere magis , quam cum non excipit ignem
Alterius radiis coelestis quilibet orbis.
Haec parat apta pati cruciatum aestumque geluque
Corpora, quae virtus nobis aperire recusat
Quod facit. Insanit, qui spe sibi spondet inani
Immensam se posse viam percurrere mente.
Quam tenet una Dei natura, triplexque potestas
Unius et trini. Proles humana, doceri
Non ultra lines contenta, absiste moveri.
Nam si vi propria potuisses discere cuncta,
Virginis intactae lumd eguissent tempora partu:
Et desiderio mullos pallescere vano
Vidistis, queis plena quies concessa fuisset.
Nunc datur his luctu urgeri, poenaque perenni:
Illum Nicomacho natum divumque Platona
Permultosque alios dico; et capite inclinato
Hic os compressit turbatus. — Ad infima montis
Venimus, atque isthic ita visa est ardua rupes,
Ul levitas crurum hanc suaderet scandere frustra.
Inter Turbiam atque Ericem mage vasta magisque
Sola via, ad nostram, est lenissima scala patensque.
Quisnam, ubi in acclivi rupes jacet ista, docebit?
Doctor suspenso dixit pede, ut ire sine alis.
Qui caret his, possit? Sed figens lumina terrae
Dum mentem ille suam, quae sit via eunda, rogabat;
Atque ego lustrabam suspectans undique saxum:
Adfuit accurrens animarum exercitus ingens
Nos contra ad laevam, nec visa est turba moveri;
Tam lardo ilia gradu peragrabat devia rupis.
Tolle tuos oculos, comiti dixi atque magistro;
Ecce hinc, consilium unde petas, si pectore pendes.
Tunc me respexit, vultu et laetante solutus
Sic ait: Ergo illuc vestigia nostra feramus;
Nam lente incedunt, et tu, dulcissime fili,
Spem firma. Sed adhuc tanto procul intervallo
Illae aberant, dico post passus cum duce mille
Perreptos, quanto a longe jaculante recedit
Missa silex dextra, cum altae saxa aspera rupis
Strinxerunt cunctae constipataeque stetere;
Ut qui mente manet dubia, et circumspicit haerens.
0 bene defunctae, o animarum lecta corona,
Virgilius coepit, per pacem vos precor illam,
Quam reor ex vestris ardentem quamque manere,
Dicite, ubi jaceat mons sic, ut scandere in altum
Sit nobis; nam quo plus quis sapit, hunc terere horas
Frustra plus taedet. — Veluti sua septa relinquunt
Singulae oves. Irinae, trinae, et stat caetera turba
Subtimida, affigens oculos simul oraque terrae;
Quodque facil prior, et laciunt uno ordine cunctae,
Densae humeris huic ad dorsum, si forte moratur,
Simplicitate pari dociles, pariterque quietae.
Atque id qui ignorant: ego tunc accedere vidi.
Qui caput illius gregis ihat sorte beati
Gestantis pariter decus incessu, ore pudorem.
Verum ut humi lucem prae se videre retractam,
Me dextrum objiciente humerum, qui extenderat umbram
A me ad speluncam: gens omnis restitit, ac se
Paulum retraxit, reliquaeque hanc pone seculae,
Ignarae, quare id fieret, cessere vivissim
Retro. — De vestris quamquam me nemo rogavit.
Hunc, quem suspicitis, terreno corpore opacum
Esse ego confiteor, per quem modo lissa videtur
Lux solaris humi. Mirari absistite, et ipsum
Non sine demissa coeli virtute putate
Quaerere, qua superet munimen parietis hujus.
Talia praeceptor. Dignusque exercitus ille:
Ferte igitur gressus retro nobisque praeite,
Respondit, dorso manuum velut indice tanto.
Linus at ex illis coepit: Quicunque vocaris
Tu sic incedens, oculos converte tuoque
Volve animo, an vultus illic perspexeris unquam
Nostros? Respexi figens mea lumina in illum.
Flavus erat, pulcher, forma spectandus honesta,
Deque superciliis unum diviserat ensis.
Vultu ubi demisso me unquam vidisse negavi:
Illum, inquit, cerne! atque in summo pectore vulnus
Ostendit ridensque: Ego sum Manfredius, addit,
Induperatrix quem Constantia fassa nepotem est.
Quare oro ut, vestras simul ac remearis ad urbes,
Pulchram adeas natam, quae in luminis edidit auras
Hispanae et Siculae geniis lumenque decusque,
Illi ut vera canas, si quis contraria narrat.
Postquam me geminae letali vulnere plagae.
Ruperunt, flentem victas dare supplice voce
Viderat ille manus, qui parcit corde libenti.
Ausa atque acta mihi perverse horrenda fuere;
Divina et bonitas fani late brachia porgit.
Ut prendat, quidquid conversam suspicit illam.
At si Clusinus pastor, venatus in agro
Me per Clementem, tunc saltem volvere librum
Coepisset, dictante Deo qui scriptus habetur.
Corporis ossa mei post pontem condita starent
Sub molis statione gravis propter Beneventum.
Nunc illa allidunt imbres et flumina vexant
Regni extra fines, Verdim quasi propter aquosum.
In quo jactatur restincta luce cadaver.
Sed quos devovit verborum formula, non sic
Perdit, ut aeterni non possit vivida amoris
Flamina redire viam, dum aliqua spe praedita vita est.
Haud equidem infitior praereptum morte, priusquam
Demisse orarii, quam sancta ecclesia pacem
Subjecto induigere solet male facta latenti,
Quamvis poeniteat, prohiberi hoc littore in omnem
Annum, ex quo durus jussis parere refugit,
Triginta magnis volvendis orbibus annos.
Vota , bonaeque preces isti compendia legi
Ni faciant. Ergo jam prospice, si potes ullis
Tu me hilarare modis, uxori et nuncius ito,
Ut bona cognoscat per le Constantia , qualem
Hic me vidisti, quam haec interdicta docebis;
Namque hic per vestros lucrari multa solemus.

(curavit Johannes Teresi)



scripsit Abbate Dalla Piazza Vicentino


  UTILIA

Bibliotheca Augustana
The Latin library
Latinitas Romana Salesiana
Poesis Latina Hodierna

  VARIA

  SCRIBE NOBIS

 

Latine loqui disce!!


Subnotationes fient
ante finem Septembris.

==============

=============

AMICI EPHEMERIDIS: