|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
POESIS Purgatorii III Manfredus - Dantis Allagherii Divina Comoedia Improvisa licet disperderet undique latos Hos fuga per campos, gressuque animoque petentes Montem, quo impellit ratio, mihi stringere fidi Cura fuit comitis latus. Et quo tendere cursus Hoc sine quivissem? Quis me per saxa rigentis Traxisset rupis? Percussus pectora morsu Ire videbatur proprio. 0 mens conscia, digna Puraque, ut exigui species erroris amaro Te pungit stimulo! Postquam pedis impetus illum Destituit, quemvis gestum qui invertit honestum, Mens mea, quae primo stabat contracta, resumens Propositum, expandit se, ut quae cupiebat, et ora Converti ad clivum, qui sese effundit et alto Fit propior coelo. Solis post terga rubentis Flamma, meo densum offendens in corpore fulcrum, Fracta meam fuerat describere visa figuram Ante pedes. Ego tum metuens, ne linquerer illic Solus, me verti; sed tum milii cernere terram Contigit obscuram ante meam tantum modo formam. At mihi, qui solamen erat, sic ore profatur Totus in occursum: Quae diffidentia menteur Cepit? Me lecum esse, et me te ducere nescis? Hesperus est, ubi membra jacent , queis clausus opacam Protendebam umbram. Haec Calabri rapuere, tenet nunc Parthenope; quod si prae me haud effunditur umbra. Ne mirere magis , quam cum non excipit ignem Alterius radiis coelestis quilibet orbis. Haec parat apta pati cruciatum aestumque geluque Corpora, quae virtus nobis aperire recusat Quod facit. Insanit, qui spe sibi spondet inani Immensam se posse viam percurrere mente. Quam tenet una Dei natura, triplexque potestas Unius et trini. Proles humana, doceri Non ultra lines contenta, absiste moveri. Nam si vi propria potuisses discere cuncta, Virginis intactae lumd eguissent tempora partu: Et desiderio mullos pallescere vano Vidistis, queis plena quies concessa fuisset. Nunc datur his luctu urgeri, poenaque perenni: Illum Nicomacho natum divumque Platona Permultosque alios dico; et capite inclinato Hic os compressit turbatus. Ad infima montis Venimus, atque isthic ita visa est ardua rupes, Ul levitas crurum hanc suaderet scandere frustra. Inter Turbiam atque Ericem mage vasta magisque Sola via, ad nostram, est lenissima scala patensque. Quisnam, ubi in acclivi rupes jacet ista, docebit? Doctor suspenso dixit pede, ut ire sine alis. Qui caret his, possit? Sed figens lumina terrae Dum mentem ille suam, quae sit via eunda, rogabat; Atque ego lustrabam suspectans undique saxum: Adfuit accurrens animarum exercitus ingens Nos contra ad laevam, nec visa est turba moveri; Tam lardo ilia gradu peragrabat devia rupis. Tolle tuos oculos, comiti dixi atque magistro; Ecce hinc, consilium unde petas, si pectore pendes. Tunc me respexit, vultu et laetante solutus Sic ait: Ergo illuc vestigia nostra feramus; Nam lente incedunt, et tu, dulcissime fili, Spem firma. Sed adhuc tanto procul intervallo Illae aberant, dico post passus cum duce mille Perreptos, quanto a longe jaculante recedit Missa silex dextra, cum altae saxa aspera rupis Strinxerunt cunctae constipataeque stetere; Ut qui mente manet dubia, et circumspicit haerens. 0 bene defunctae, o animarum lecta corona, Virgilius coepit, per pacem vos precor illam, Quam reor ex vestris ardentem quamque manere, Dicite, ubi jaceat mons sic, ut scandere in altum Sit nobis; nam quo plus quis sapit, hunc terere horas Frustra plus taedet. Veluti sua septa relinquunt Singulae oves. Irinae, trinae, et stat caetera turba Subtimida, affigens oculos simul oraque terrae; Quodque facil prior, et laciunt uno ordine cunctae, Densae humeris huic ad dorsum, si forte moratur, Simplicitate pari dociles, pariterque quietae. Atque id qui ignorant: ego tunc accedere vidi. Qui caput illius gregis ihat sorte beati Gestantis pariter decus incessu, ore pudorem. Verum ut humi lucem prae se videre retractam, Me dextrum objiciente humerum, qui extenderat umbram A me ad speluncam: gens omnis restitit, ac se Paulum retraxit, reliquaeque hanc pone seculae, Ignarae, quare id fieret, cessere vivissim Retro. De vestris quamquam me nemo rogavit. Hunc, quem suspicitis, terreno corpore opacum Esse ego confiteor, per quem modo lissa videtur Lux solaris humi. Mirari absistite, et ipsum Non sine demissa coeli virtute putate Quaerere, qua superet munimen parietis hujus. Talia praeceptor. Dignusque exercitus ille: Ferte igitur gressus retro nobisque praeite, Respondit, dorso manuum velut indice tanto. Linus at ex illis coepit: Quicunque vocaris Tu sic incedens, oculos converte tuoque Volve animo, an vultus illic perspexeris unquam Nostros? Respexi figens mea lumina in illum. Flavus erat, pulcher, forma spectandus honesta, Deque superciliis unum diviserat ensis. Vultu ubi demisso me unquam vidisse negavi: Illum, inquit, cerne! atque in summo pectore vulnus Ostendit ridensque: Ego sum Manfredius, addit, Induperatrix quem Constantia fassa nepotem est. Quare oro ut, vestras simul ac remearis ad urbes, Pulchram adeas natam, quae in luminis edidit auras Hispanae et Siculae geniis lumenque decusque, Illi ut vera canas, si quis contraria narrat. Postquam me geminae letali vulnere plagae. Ruperunt, flentem victas dare supplice voce Viderat ille manus, qui parcit corde libenti. Ausa atque acta mihi perverse horrenda fuere; Divina et bonitas fani late brachia porgit. Ut prendat, quidquid conversam suspicit illam. At si Clusinus pastor, venatus in agro Me per Clementem, tunc saltem volvere librum Coepisset, dictante Deo qui scriptus habetur. Corporis ossa mei post pontem condita starent Sub molis statione gravis propter Beneventum. Nunc illa allidunt imbres et flumina vexant Regni extra fines, Verdim quasi propter aquosum. In quo jactatur restincta luce cadaver. Sed quos devovit verborum formula, non sic Perdit, ut aeterni non possit vivida amoris Flamina redire viam, dum aliqua spe praedita vita est. Haud equidem infitior praereptum morte, priusquam Demisse orarii, quam sancta ecclesia pacem Subjecto induigere solet male facta latenti, Quamvis poeniteat, prohiberi hoc littore in omnem Annum, ex quo durus jussis parere refugit, Triginta magnis volvendis orbibus annos. Vota , bonaeque preces isti compendia legi Ni faciant. Ergo jam prospice, si potes ullis Tu me hilarare modis, uxori et nuncius ito, Ut bona cognoscat per le Constantia , qualem Hic me vidisti, quam haec interdicta docebis; Namque hic per vestros lucrari multa solemus. (curavit Johannes Teresi) scripsit Abbate Dalla Piazza Vicentino |
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||