|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
VITA LATINA
Nuntii de orbiculo Latinitatis Vivae fautorum. Ad TyndarumCarmen Juliae Mariae von Schenk praemio Certaminis Scaevolae Mariotti dicato anno MMXIV exornatum Femina quaedam Romae sola scribit ad amatum, qui longe abest et vitam degit in loco quodam alieno. Haec femina etiam "loquitur" cum suo epistolio verbisque a se scriptis, desiderat cum his ad amatum "volare", ut coniuncti sint amati. Italicam tristi sine me, liber, ibis in urbem: me uinctam laqueis frigida tellus habet. Longinquum tenet oppidulum te, Tyndare, nostro diuisum felix prorsus ab orbe manet. Me gelidus tenet in terris Scyticusque Boothes frugibus ornatis, nocte rigente gelu. Parue liber, licet ire celer spatiosa per arua: continges calidi mollia prata poli. Ibis et incultus celeri per stamina pinna infinita: leuis pollicis ictus adest. Peruenies domina tu solus in urbe relicta, “Illuc”, dic, “dominae non licet ire tuae. Exul in urbe manet mulier tristisque tenetur compedibus multis”. Cetera linque, liber. Adde, libelle, precor; referas longeque moranti: “Suspirat mulier, blanda referre cupit. Ipsa procul per me loquitur, tibi dulcia dicit: cor linquit Romae, spiritus ardet ibi. Vtraque non minio facies ornatur, amoris quod signum ducit, quem Venus una colit. Frigidus hic titulus, conscriptus amore, libelli nuntiat ille tibi uerba tenella leuis. Me uixisse refer laetam, tamen esse beatam dulce negabis adhuc, dona negare deos, noctibus ipsa quibus gelidis laetatur et ipsum calfaciat mollem, molle cubile petens”. Compedibus Romana, liber, pete prata solutis, me dicas memorem dulcis amoris adhuc; Me Venerem laqueis tortis durisque tenere immitem, nati tela ferire sui; puniceo pectus tenerum manare cruore, cum subit incertae noctis imago leuis; admonitum Veneris dictis, Deus alme, superbis qua tiliae celsae me peragrare uident. Vade, liber, generosa leuis mea dona referto, quis laetatur: “Amor, dic, munera grata tulit”. Carmina, quae cursor tulerit, cum legerit ipse cantitet heroum facta uetusta libens. Nuntia tu Veneris, Veneris nec imago fuisti, casta refers: pectus nunc cupit esse tuum. Sollicitant tenerae pectus mollesque papillas, quas nigro strophio fasciolisue tegit; crura leues agitant sensus, quae mollia lino purpureo celat, uicta pudore, leui, me uincit pudor ille suis uirtutibus unus, corda suis laqueis compedibusque domat. Pagina nostra tibi forsan lasciua uidetur, casta tamen semper, Tyndare, uita manet. Nulla litura tibi ueniat nullumque laboris, parue liber, signum, conficiente uia. Incolumem lassumque uia te Tyndarus unus accipiat leni magnificaque manu. Te iuuenis mitis longum conseruet in aeuum; grata uoluat manibus, nocte cadente, suis. Ipsa peto cum lassa torum iam nocte silentem, languidolum somnum conciliare queo. Dulcia uerba, precor, referas, ueniente quiete; “Pace fruare leui, nocte quiesce silens”.
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||