HIERONYMVS

Eusebius Sophronius Hieronymus Stridone, in quodam Dalmatiae oppido, natus est circa annum trecentesimum quadragesimum sextum (346). Scholam elementarem cum optime absolvisset, Romam a patre missus est, ut altioribus studiis illic peractis pararet se officiis publicis assumendis. Romae audiebat Donatum, clarissimum illum doctorem Latinae eloquentiae, aliosque viros doctos illius temporis. Tunc in Romae catacumbis visitans sepulcra eorum Christianorum, qui pro Domino Iesu non dubitaverant vitam ponere, supernaturali eorum permotus fortitudine statuit baptismum suscipere.

Elongata vero dissipata aliquantoque dissoluta vita satis vulgata inter scholares, Hieronymus factus est fervens Christianus. Ante quam in Dalmatiam reverteret, contulit se Treveros (Trier), in urbem Galliae occidentalis, quae erat una ex urbibus capitibus Romani imperii. Ibi cognovit vestigia quaedam sancti Athanasii, Alexandrini episcopi, qui cum illic primum suum peregisset exsilium ob catholica fidem Nicaenam, seminaverat etiam germina vitae monasticae.

Redux in patriam Hieronymus similem coetum invenit adunatum circa Dalmatiae primatem Chromatium episcopum Aquileiensem. Eo tempore statuit ipse fieri monachus. Paulo postea contulit se Ierosolymam, ut terram ac vestigia veneraretur Domini Iesu Christi. Antiochiam vero cum pervenisset, in morbum incidit, qua re aliquamdiu mansit in illa urbe principe Romani Orientis. Illo tempore potuit audire biblicas lectiones Apollinaris episcopi Laodicaeni (Latakia) et perficere suam linguae Graecae cognitionem.

Deinde tres fere annos peregit in monastica colonia sita in deserto Syriae orientalis, ubi praeter opus Dei et laborem discebat linguam Hebraicam, praeceptore usus uno e monachis, qui erat natione Iudaeus. Coloniam tamen illam mox reliquit ob severam acerbitatem sociorum orientalium, qui – ut additi semiarianae Antiochenae factioni Meletianae sub signo trium ‘hypostasium’ in Trinitate –, adversabantur occidentalem Latinumque Hieronymum, qui iuxta decretum concilii Nicaeni profitebatur in Deo unam esse essentiam sive hypostasim, tres autem personas.

A Paulino, Antiocheno episcopo Nicaeno, consecratus sacerdos Hieronymus contulit se Constantinopolim, ubi anno 381 sermones audiebat Gregorii Nazianzeni et amicitiam iniit cum Gregorio Nysseno, ambobus sequacibus Origenis, quorum influxu Hieronymus factus est admirator illius magistri. Cum autem papa Damasus vellet demum componere Antiochenum dissidium Meletianum, in annum 382 indixit concilium Romanum, ad quod – una cum Paulino episcopo Antiocheno et Epiphanio episcopo Constantiensi (Salamina) in Cypro – invitavit etiam Hieronymum iam celebrem inter Latinos peritum rerum biblicarum et linguarum Orientis. Illo tempore Damasus Hieronymo concredidit opus recensendae Latinae versionis Novi Testamenti et Psalterii iuxta Graecos codices.

Nesciebat Hieronymus illam revisionem futuram esse germen sui operis maximi seu versionis totius fere Bibliae in linguam Latinam, imprimis autem librorum Veteris Testamenti, qui hucusque in Occidente legebantur iuxta Veterem Latinam, quae dicitur, translationem non originalis textus Hebraici, sed illorum Graecae versionis nomine Septuaginta. Opus illud peregit habitans in claustro Bethlehemiano, prope basilicam Nativitatis Domini, ubi consedit post mortem papae Damasi. Composuit insuper multas litteras ac libros, inter quos eminent commentarii biblici.

Scripsit fr. Benedictus Huculak OFM