SANCTI FRANCISCI ITINERARIVM (II)

Pater misericordiarum et luminum tam larga benedictione praevenit fratrem Franciscum, ut – sicut ex vitae eius decursu luculenter apparet – non solum e mundialibus tenebris eum educeret in lucem, sed etiam perfectis efficeret virtutum praerogativis et meritis celebrem, nec non praeclaris circa eum crucis ostensis arcanis demonstraret illustrem. Is enim de valle Spoletana partibus, e civitate Assisii, trahens originem, primum Ioannes vocatus a matre, postea Franciscus a patre, nominationis quidem paternae vocabulum tenuit, sed etiam rem materni nominis non reliquit. Licet enim inter vanos fuerit hominum filios iuvenili aetate nutritus in vanis et post aliqualem litterarum notitiam lucrativis mercationum deputatus negotiis, superno tamen sibi assistente praesidio, nec inter lascivos iuvenes post carnis petulantiam abiit, nec inter cupidos mercatores speravit in pecunia et aerariis.

Inerat enim iuveni Francisco divinitus indita cum lenitate mansuetudinis quaedam ad pauperes miseratio liberalis, quae cum illo ab infantia crescens, tanta cor eius benignitate replevit, ut iam evangelii non surdus auditor, sibi proponeret omni se petenti tribuere, maxime si amorem Dei allegaret. In ipso enim iuventutis flore, cum firma se Domino sponsione constrinxisset, se numquam – si possibile esset – negaturum esse adiutorium petentibus pro amore Domini, non modo promissum tam nobile usque ad mortem servare non destitit, sed etiam ad copiosiora in Deum dilectionis et gratiae incrementa pervenit. Quamvis autem hic iugiter in corde eius divini amoris vigeret igniculus, tamen ignorabat adhuc adulescens, curis terrenis implicitus, allocutionis caelestis arcanum, donec – facta manu Domini super eum – et castigatus erat exterius prolixi languoris gravedine et clarificatus interius unctione Sancti Spiritus.

Corporeis viribus utcumque resumptis menteque mutata in melius, cum militem quendam nobilem quidem genere, sed inopem rebus, obvium insperato habuisset occursu, generosi Regis et pauperis Christi memor effectus, tanta est erga virum pietate permotus, ut decentia, quae sibi de novo paraverat, indumenta deponeret illumque protinus, se nudato, vestiret. Nocte vero sequenti, cum se sopori dedisset, Christus, pro cuius amore militi egeno subvenerat, dignativa ei revelatione monstravit palatium speciosum et magnum cum armis militaribus crucis signaculo munitis; quae omnia promisit eius fore propria eiusque militum, si crucis vexillum assumpsisset fortiter. Ex illo tempore a pubblicae negotiationis tumultu se subtrahens, solitaria loca quaerebat, amica moerentibus; in quibus vacaret contemplationi et praeci, qua sibi perfectionis semitam a Domino postularet ostendi.

Quodam enim die, cum sic elongatus oraret, apparuit ei Christus Iesus veluti cruci affixus, ei tam efficaciter ingerens illud evangelicum: „Qui vult venire post me, abneget semetipsum et tollat crucem suam et sequatur me” (Mt 16,24), ut mentem eius intrinsecus et incendio dilectionis adureret et absinthio compassionis impleret.

Hanc enim contuenti visionem liquefacta est anima eius, sed etiam memoria passionis Christi visceribus cordis eius adeo impressa medullitus, ut et crucifixi Domini plagas oculis mentis interius quasi iugiter cerneret et vix exterius a lacrimosis gemitibus continere valeret. Ergo cum iam pro dilectione Christi Iesu omnem substantiam domus suae quasi nihil reputas despiceret, aerarium sentiebat se repperisse absconditum ac simul pretiosum margaritae fulgorem; quorum desiderio tractus, sua disponebat cuncta distrahere divoque mercandi modo negotiationem mundanam mutare in evangelicam.

Scripsit fr. Benedictus Huculak OFM