|
|
|
ARS VIVENDI
LUDOPATHIA VEL POTIUS “
 Ludopathia vel potius
"ludoinsania"?
Horrore perfusi sunt Anglici, sed paulo post totius orbi
lectores internautaeque, postquam puellulae quattuor annos natae
imaginem in ephemeridibus et in interretibus perspexerunt, quae a
mater extra locum, ad ludum adhibitum, sicuti canis adligata erat
ne abiret. Aliquando canes, aliquando infantes variis causis in
autoraedis reliquuntur, ianuis et fenestris clausis (aestatis
tempore quantum periculi hoc efficiat facile intellectu);
atrocissima causa, sed puellulis admodum periculosa, sine dubio
est “ludopathia”, insana consuetudo ludendi quae mentem
obnubilat, sic ut puelluli victimae fiant et variis periculis
onboxii sint. Hi in autoraedis flent, animadvertunt se relictos;
aliquando viatores, vel etiam publici ministri, parentes mentis
non compotes quaerunt et in vincula tradunt. Quod in Anglia
evenit sine dubio cogitatione multo superius putari potest:
puellula sicuti canis adligata, quae flens e fune effugere
conabatur.
Cum morbus iste gravissimus factus sit, sedes idoneae creatae
sunt, in quibus “ludopathici”, morbi conscii, a
therapistis auxilium accipiunt, quo immodicam ludendi
consuetudinem dimittere possint. Si coniunx morbo laborat,
alterius est eum (vel eam) iuvare et impellere ut therapistam
adeat. Quod utrumque iuvat et filios. Saepe coniunx, frustra
conatus alterum iuvare, spem deponit, tacet et in silentio
laborat.
Scripsit Dominicus Caveosanus
|
|
|
