|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
POESIS Infernorum III: Charon - Dantis Allagherii Divina Comoedia Per me externatam moeroribus itur in urbem; Per me itur dolitura aeternum in regna dolorem; Per me itur deploratae inter saecula gentis. Justa ira artificem supremum moverat, unde Principium mihi. Me fecit divina potestas, Et sapientia summa, et primi flamen amoris. Nulla prior me res, praeterquam aeterna, creata est, Aeternumque mihi est status immutabilis. Omnem, 0 vos, qui intratis, spem ponite. Talia nigris Vidi scripta notis, quas janua fronte gerebat. Quare ego: Praeceptor, visus mihi durior horum Est sensus, dixi; ast ille, ut vir mente sagaci. Hic ait, est opus anctpitis genus omne timoris Subjecisse tuis pedibus. Devenimus illas, Quas. dixi, sedes, ubi erit spectare dolentes, Queis animae et cordis summa est amissa voluptas. Sic ille, implicuitque manum, vultuque sereno Soldus comitem penetralia ad abdita duxit. Hic flentum gemitus audivi, pectore ab imo Singultus ducti resonare per aera coecum A stellis, fluerem ut lacrimis in limine primo. Multiplices linguae, horribili stridore loquelae, Luctifici questus, ululatus ore frementum, Voces altisonae, at fractae, mistaeque fragore Pectora plangentum palmarum murmure circum Assiduo aera pulsabant sine tempore nigrum, Ut, spirante solent agitatae turbine arenae. Ast ego, cui caput erroris caligine stabat Cinctum, quaesivi: Quidnam hoc, quod verberat aures? Quidve hic est gentis, quae tanto victa videtur Moerorum fluctu? Tunc ille: Miserrima fata Ista manent animas nequam, quae pectore inerti Opprobrio expertem atque expertem laude trahebant In terris vitam. Aligerum sunt agmine pravo Immixtae, a summo quae haud descivere tonante, Non satis huic fidae , at pro se. Has dejecit Olympus, Propter eas ne pulchra minus coeli aula maneret; Non illas Orci claustra accepere profunda, Ne qua malae ex ipsis manaret gloria turbae. Atque ego: Praeceptor, quid tam grave cogit amaras Hos ire in lacrimas, tamque altos edere fletus? Ille: Brevi dicam. Haud spes his se posse dolorem Per mortem linire datur, tenebrosaque vita Horum adeo abjecta est vilisque, ut cuilibet ipsi Alterius sorti invideant. Non nomina mundus His superesse sinit, non hos clementia, non hos Justitia indignans curat. Me mitte negantem Plura loqui super his, sed raptim prospice et ultra Fer gressus. Oculis lustranti currere signum Visum est, tamque cito converti, ut nulla quietem Caussa videretur suasisse. Exercitus ingens Pone sequebatur tam densus, tam ordine longo, Ut vix millia tot mortem absumpsisse putassem. Noscenti quosdam speculantique illius umbra, Grande ministerium qui detrectaverat excors, Objecta est. Subito patuit, manifeslaque visa Res fuit, illorum hoc hominum genus esse probrosum, Quorum est pertaesum Superis atque hostibus horum. Haec misera, haud ullo quae unquam gens tempore vixit, Nuda erat et valde praegrandibus exstimulata Muscis, vesparumque acubus, queis carcer abundat. Illae signabant his ora cruore cadente Ante pedes, mistum lacrimis quem examine denso Infesti vermes, foedissima turba, legebant. Cumque ultra aspicerem, magni prope fluminis undam In ripa stantis vidi multa agmina vulgi. Quare ego: Praeceptor, nunc id concede roganti, Ut discam, qui sint, quae lex, quive efficit usus, Ut sese ostendant tam avidos transmittere cursum, Quoad mihi per tenuem datur internoscere lucem? Omnia cognosces, dabitur cum sistere gressum, Dixit, coenosi tristes Acherontis ad oras. Tunc ego, luminibus demissis, ora pudore Suffudi, metuens ne hunc ulteriora gravarent. Et nigri ad usque amnis ripam ora silentia pressi. Atque ecce antiquo nos contra tendere canus Crine Senex vectus cymba, et procul increpitare: Vae vobis, animae pravae. Spem ponite, coelum Visuras vos esse unquam. En ducturus ad oram Oppositam venio atque aeternae noctis ad umbras, Aestum inter glaciemque. Et tu, quat vesceris aura, 0 anima, abscede hinc atque istos morte peremptos Desere. At ut vidit me stantem, talibus infit: Ire vias alias, alios tibi quaerere portus Est opus, ut ripam tangas; hinc ire facultas Nulla datur; levior pinus te vectet oportet. Cui dux pauca: Charon, ne saevi. Nam illa potestas Vult ita, cui facere est, quod vult, et plura rogare Desine. Lanosas liventis navita stagni, Talibus auditis, jussit requiescere malas, Cui circumfusis ardebant lumina flammis. Tum vero illae animae lassae nudaeque colores Mutavere suos, ac dentibus infremuere, Haec simulae feriere aures crudelia dicta. Atque Deo pariterque suis maledicere et omni Humano generi, tempusque locumque suosque Detestari ortus et semen seminis, unde Ipsis vita fuit. Deinde omnes agmine junctae Venere ad tristem magnis ululatibus oram, Quae scelerata manet, spernentia pectora numen. His oculo flammante Charon nigri arbiter amnis Innuit, atque animas examen cogit in unum; Si qua stetit cessans, hanc remi verbere pulsat. Ac veluti frondes autumni frigore primo Juxta alias aliae propria gravitate feruntur Decussae, donec telluri reddidit omnes Divitias spoliata arbor: sic semen Adami Perversum; ex ripa ruit una atque altera, et una Post aliam ad nutum, ut revocantum ad signa volucres. Atque ita conscendunt stagni vada livida, et ante Quam primae egressae glauca exponantur in alga. Hinc ex opposita rursus nova copia parte Contrahitur. Mihi tum ductor comisque magister: Fili, si qua inimica Deo haud placaverit iram Illius, intereaque ipsam mors occupet, una Quaeque anima ex omni terrarum huc convenit ora, Et properat transire amnis vada lenta, premente Ultore, ut desiderii huic timor induat alas. Nulla anima hinc transit sceleris pura, integra vitae; Quare si qua tibi est audita querela Charontis, Per te scire potes, hujus quid verba sonarent. Haec ubi dicta dedit, nigra caligine tincta Tam graviter tremuit regio, ut perculsa timore Mens sudore riget revocanti talia vultum. Ventosum efflavit tellus lacrimosa fragorem, Atque coruscavit rubicundo lumine fulgur, Quo sensus omnis mihi copia victa recessit, Procubuique viro par, cui sopor occupat artus. (curavit Johannes Teresi) scripsit Abbate Dalla Piazza Vicentino |
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
